Македонските новинари/ПР професионалци и корпоративните (правила) комуникации

Бранка загатна една тема (ПР vs. новинарство) на која Дарко се надоврза за која многу често се разговара (посебно на кафиња и онака „неофицијално“) но малкумина имаат желба да напишат нешто што ќе држи.

И нормално секој ги гледа работите од свој агол и ги решава на начин најблизок на неговиот/нејзиниот background, па затоа и јас би сакал да напишам неколку реда на оваа тема.

Имено секој премин од новинарската во корпоративната околина (барем досега во Македонија) била поради лична релација помеѓу дадениот новинар и главниот (или некој од главните луѓе) човек на компанијата со една проста цел, он ги знае колегите („ги разбира“) и ќе ги среди па макар и на другарска база. Да не речам „он знае тоа со новинарите“.

Генерално со ваквите постапки се вработува човек кој што е: личен пријател, потрчко, верен слуга, портпарол, човек од доверба, згодна женска да стои до тебе, и секако некого кој се претставува како ПР за дневно-политички потреби. Истиот тој човек после тоа замислете, треба (ако има среќа) да оформи сектор за односи со јавност или корпоративни комуникации (во зависно од тоа каква е компанијата, потребите и колку шефот знае што треба, сака или мисли дека треба да има).
Ова Марко Селаковиќ добро го опишува од 3 -тиот пасос надолу.

Поентата ми е, од старт темелите се (или подобро речено не се) поставени како што треба. Но нејсе, ќе порасне човекот, и да не знае ќе научи, ќе прочита некоја книга, ќе види како е тоа организирано во компанија слична на својата, ќе мрднат работите...

Ама, што правиме сега, се менува „директорот“ (човекот кој го донел новинарот/ПР човекот). Ова најчесто се случува во компаниите со странски капитал. Овој (бившиот новинар) тамам има амбиции да ги оправи работите ама не бива, тогаш доаѓаат до израз лошо поставените темели.

Личниот однос кој нема професионална основа (бившиот новинар се води формално како советник и сл. бидејќи „шо ќе му е титула и онака има пристап до се што му треба, он е човек од доверба за шефот“) крахира во најделикатниот момент.
Ова во другата варијанта (приватна компанија) значи фирмата нема пари за нов човек бидејќи и онака се врши работата и со еден човек.

Колку и да сака во таква ситуација „ПР професионалецот“ нема основа/можност да се одбрани. Не е член на менаџмент, нема одобрена програма за работа, нема определени KPI (Key Performance Iindicators)кои треба да ги исполни, нема...

Резултат. Доаѓа нов главен „си вработува свој ПР“ и работа оди пак од почеток. Стариот новинар/ПР или се прераспределува на друго место (и онака е советник или асистент што по правило си оди со старата гарнитура), се што е направено се трга на страна („он е од другите“) и пак приказната почнува од почеток.

Сета погорна дискусија би била непотребна, ако се постави работата како што треба од почеток.

...
Човекот одговорен за корпоративни комуникации е дел од менаџментот. Има исти права и обврски како и другите членови, има исти потреби и рапортира и менаџира процеси како и останатите. Има право да коментира и биде критикуван од колегите за својата работа. Не заборавајте тој исто така води цела секција од компанијата која може/немора да носи директен профит. Во менаџерски свет има исто значење како менаџерот за операции/одржување на пример.

Сето ова е тесно поврзано со односот на одговорниот за корпоративни комуникации со претпоставениот, поставеноста во хиерархијата во компанијата, односот со другите оддели, деликатноста на оваа професија.

Во секој случај ако нема добри темели тешко дека куќата ќе е стабилна и ќе издржи многу.

ПР натпревар за студенти

Убав пример како се гради подмладок и како се чува еснафот.

Српското здружение за односи со јавност организирало во рамките на ПР неделата (PR Week) натпревар за студенти на тема „Strateško komuniciranje u uslovima recesije“.
Интересна актуелна тема, убаво дефинирани теми...

Нормално, не е се така розово како што вика колегата на неговиот блог, ама е супер пример кој треба да се следи.

Ова во секој случај задолжително четиво за некој на кој би му паднало на ум да направи вакво или слично нешто во земјава.

Најмоќните Канаѓанки во social media сферата

Провокација за постов беше следниот линк на кој можев да видам како луѓето ги избираат највлијателните жени во канадските social media кругови.

Паметам магазинот Форум на времето имаше 10 најпосакувани ергени, 20 највлијателни жени, медиумски магнати...

Само си направив „филм“ како би изгледало ова во Македонија.
Не дека немаме што да понудиме, туку се прашував колку се влијателни во Македонија и што би можеле да изменат овие девојки/жени.

Дали можеби имаат поддршка преку пратеници/чки кои ги изнесуваат нивните ставови во Собранието на РМ или пак под некој чуден ник со уште почуден автар, се крие тајната супер хероина која скришум од својата партија која во последно време почнува да разбира и сајбер безбедност ги искажува своите скриени ставови пред светот, бидејќи тоа не може да го стори на партискиот состанок.
:)

Шегата на страна иницијативата е супер...

ПР настани во Македонија

Иако за разлика од северните соседи не сме стигнати да се пофалиме дека имамe PRWeek (ПДФ фајл) и ние во Македонија имавме неколку активности на оваа тема.
Имено Априори Комуникации организираше неколку конференции PRO.PR 2007; ПР Конференција08 a го делат и промовираат регионалното списание PRO.PR кое можете овде да го симнете како ПДФ фајл.

Хуманополис (Скопски Саем) кои организираа на почетокот на годинава ПР семинар, сега го промовираат напредниот курс кој би се одржал 4-5.12.20008 а каде ќе предава Пол Судник.

На ова нема да заборавам да ја додадам LSPR Лондонската школа за Односи со Јавност.

Mac mini или MacBook pro

Деновиве имав можност како голем обожавател на Macintosh да го користам Macmini т.е смалената верзија на компјутерот, за која колешката љубезно ме праша од што ми е таа кутија (бонбони, слатки...). По извесно време поминато со мини –то, a имајќи претходно користено и Macair, Macbook, iMac сфатив една (за мене многу битна) работа поврзана со Mac, а тоа е дека искуството не е вистинско ако не ја имате целосната слика/работа (Mac: екран, тастатура, глувче).
Во тие моменти се чувствував како да сум повеќе маалски шофер на фризиран 101 отколку привилегиран корисник на компјутер.

Ова го ставив во контекст на една тема која ги мачи сите оние кои се занимаваат со Корпоративни Комуникации: Дали да се почне и да се работи пред да се обезбедат сите средства (финансиски, технички...). Дилемата е многу стара и ни малку наивна, бидејќи ако дадете се од себе ќе почне работата, ќе поминат пресовите, ама сето тоа ќе се скрши на ваш грб, а шефот ќе каже, па ете не треба клипинг, не треба посебен буџет за агенција, не треба...

Значи дали Macmini или она total experience е големо прашање од која ви зависи иднината успехот и она што се нарекува професионална кариера. Сето ова се случува додека еквилибрирате на жица помеѓу двата амбиса , премногу трошите и немате квалитетни резултати.

...

Можеби одговорот лежи некаде помеѓу, баш на таа тенка линија/жица на која достоинствено си ја работите професијата притоа однесувајќи се во исто време како сопственик и како дете во продавница со играчки.